سرویس فرهنگی یزدفردا :در جهت همراهی با کنگره مولانا کمال الدینی (شمس الدین) محمد وحشی بافقی بزرگمرد ادبیات ایران که از سرزمین آهن و فولاد شهر بافق واقع در استان یزد به دنیا معرفی شده است

یزدفردا در جشنواره فرهنگی این بزرگمرد خطه کویر اقدام به برپایی جشنواره فرهنگی اشعار و مطالب مرتبط با وحشی بافقی نموده است و در این راستا سروده (ترکیب بند) "

.شرح پریشانی

" را در ادامه می خوانید:

شرح پریشانی

دوسـتـان شـرح پـریشـانـی مـن گـوش کـنـیـد	داســتــان غــم پــنـهـانـی مـن گـوش کـنـیـد
قـصـه بـی سـر و سـامـانـی مـن گـوش کـنـید	گـفـت وگـوی مـن و حـیرانی من گـوش کـنید
شـرح ایـن آتـش جـان سـوز نـگـفـتـن تــا کـی	سـوخـتـم سـوخـتـم این راز نـهـفـتـن تـا کـی
روزگــاری مــن و دل ســاکــن کــویـی بــودیـم	ســاکـن کـوی بــت عـربــده جــویـی بــودیـم
عـقـل و دیـن بــاخـتــه، دیـوانـه رویـی بــودیـم	بـسـتـه سـلـسـلـه سـلـسـلـه مـویی بـودیم
کس در آن سـلسله غیر از من و دل بـند نبـود	یک گـرفـتـار از این جـمـلـه کـه هسـتـند نبـود
نـرگـس غـمـزه زنـش اینـهمـه بـیمـار نـداشـت	سـنـبـل پـرشـکـنـش هـیچ گـرفـتـار نـداشـت
ایـنـهـمـه مـشـتــری و گـرمـی بــازار نـداشـت	یـوسـفـی بــود ولـی هـیـچ خـریـدار نـداشـت
اول آن کــس کـه خــریـدار شــدش مـن بــودم	بـــاعــث گــرمــی بــازار شــدش مــن بــودم
عـشـق من شـد سـبـب خـوبـی و رعـنایی او	داد رســـوایــی مــن شــهــرت زیــبـــایــی او
بــســکــه دادم هـمـه جــا شــرح دلــارایـی او	شـهـر پــرگـشـت ز غـوغـای تــمـاشــایـی او
ایـن زمـان عـاشـق ســرگـشــتــه فـراوان دارد	کـی سـر بــرگ مـن بـی سـر و سـامـان دارد
چــاره ایـنـســت و نـدارم بــه از ایـن رای دگــر	کــه دهــم جــای دگــر دل بــه دل آرای دگــر
چــشـم خــود فـرش کـنـم زیـر کـف پــای دگـر	بــر کــف پــای دگــر بــوســه زنـم جــای دگـر
بعد از این رای من اینست و همین خواهد بود	من بـر این هستـم و البـتـه چـنین خواهدبـود
پـیش او یـار نـو و یار کـهـن هـر دو یکـی سـت	حـرمت مدعی و حـرمت من هردو یکی ست
قـول زاغ و غـزل مـرغ چـمـن هر دویکـی سـت	نغمه بـلبـل و غوغـای زغن هر دو یکی سـت
این نـدانـسـتـه کـه قـدر هـمـه یـکـسـان نـبـود	زاغ را مــرتــبــه مــرغ خــوش الــحــان نــبــود
چـون چـنـیـن اسـت پـی کـار دگـر بــاشـم بـه	چــنــد روزی پـــی دلــدار دگــر بـــاشــم بـــه
عــنــدلــیـب گــل رخــســار دگــر بــاشــم بــه	مـرغ خــوش نـغـمـه گـلـزار دگـر بــاشــم بــه
نوگـلی کـو کـه شـوم بـلـبـل دسـتـان سـازش	ســازم از تــازه جــوانـان چــمـن مــمــتــازش
آن کـه بـر جـانـم از او دم بـه دم آزاری هسـت	می توان یافت که بر دل ز منش یاری هست
از مـن و بــنـدگـی مـن اگـر اشـعـاری هـسـت	بـفروشـد که بـه هر گوشه خـریداری هسـت
بـه وفـاداری مـن نیسـت در این شـهر کـسـی	بـنده ای همـچـو مـرا هسـت خـریدار بـسـی
مـدتـی در ره عـشـق تـو دویـدیـم بـس اسـت	راه ســد بــادیـه درد بــریــدیــم بــس اســت
قـدم از راه طـلـب بــاز کـشـیـدیـم بـس اسـت	اول و آخـر ایـن مـرحــلـه دیـدیـم بــس اسـت
بـــعــد از ایــن مــا و ســـرکــوی دل آرای دگــر	بــا غـزالـی بــه غـزلـخــوانـی و غـوغـای دگـر
تــو مــپــنــدار کــه مــهـر از دل مــحــزون نـرود	آتـش عـشـق بــه جـان افـتـد و بــیـرون نـرود
وین محـبـت بـه سـد افـسـانه و افـسـون نرود	چـه گـمان غـلـط اسـت این ، بـرود چـون نرود
چـــنــد کــس از تـــو و یــاران تـــو آزرده شــود	دوزخ از ســردی ایـن طـایـفـه افـسـرده شـود
ای پــســر چــنــد بــه کــام دگــرانــت بــیـنــم	سـرخـوش و مـسـت ز جــام دگـرانـت بــیـنـم
مـــایــه عـــیــش مـــدام دگـــرانـــت بـــیــنــم	ســاقــی مــجــلــس عــام دگــرانــت بــیـنـم
تـو چه دانی که شدی یار چه بـی بـاکی چـند	چـه هـوسـهـا کـه نـدارنـد هوسـنـاکـی چـنـد
یــار ایــن طــایــفــه خــانــه بــرانــداز مــبــاش	از تو حیف است بـه این طایفه دمساز مبـاش
می شـوی شهره بـه این فرقه هم آواز مبـاش	غــافـل از لـعــب حــریـفـان دغـا بــاز مـبــاش
بـه که مشـغول بـه این شغل نسـازی خـود را	این نه کـاری سـت مـبـادا کـه بـبـازی خـود را
در کـمین تـو بـسـی عـیب شـمـاران هسـتـند	سـیـنـه پـر درد ز تـو کـینـه گـذاران هـسـتـنـد
داغ بـر سـینـه ز تـو سـینـه فـکـاران هـسـتـنـد	غـرض اینسـت که در قصـد تـو یاران هسـتـند
بــاش مـردانـه کــه نـاگــاه قــفــایـی نـخــوری	واقـف کـشـتـی خـود بـاش کـه پـایی نخـوری
گر چـه از خـاطـر وحـشـی هوس روی تـو رفت	وز دلــش آرزوی قــامــت دلــجــوی تــو رفــت
شـــد دل آزرده و آزرده دل از کــوی تـــو رفــت	بــا دل پـر گـلـه از نـاخـوشـی خـوی تـو رفـت
حــاش لــلــه کــه وفــای تــو فــرامـوش کــنـد	سـخـن مـصـلـحـت آمـیز کـسـان گـوش کـنـد